Zaterdag 27 juli om 15.00 uur wordt het eerste exemplaar van het boek ‘EigenWijsHeid’ en een bijbehorende foto-expositie gepresenteerd in het Huis van de Wijk Aan de Kade op het Noordereiland.

Het boek bevat 13 verhalen en portretten van oudere bewoners van het Noordereiland, die vertellen hoe zij op het eiland terecht zijn gekomen, of daar opgroeiden en hoe zij het Noordereiland in de loop der jaren hebben zien veranderen. Ook geven ze tips mee aan de jongere generatie bewoners. Naast de verhalen bevat het boek portretfoto’s, gemaakt door Caro Linares en gedichten van kunstenaar Peter Hofland.

De titel verwijst naar de eigenheid, wijsheid en ja, ook een tikkeltje eigenwijsheid die Noordereilanders nu eenmaal hebben en hen uniek maakt. Net zo uniek als het Noordereiland door de bewoners ervaren wordt. Het hoort niet bij Zuid, ook niet bij Noord, maar precies in het midden, omringd door de rivier.

Fotograaf Carol Linares is bewoonster van het Noordereiland. Zij portretteert vooral mensen en dieren. Noordereilanders kennen haar werk van de portretten van honden en hun baasjes die rondom het uitlaatveldje in Ons Park staan opgesteld. Tijdens fotosessies en wandelingen met de honden ontmoette Caro diverse bewoners die op het eiland zijn geboren en getogen, of er al vele jaren wonen. Ze vertelden bijzondere verhalen over het Noordereiland in vroeger tijden en hoe zij het wonen in de dorpse eilandsfeer ervaren. Die verhalen verdienen het om opgetekend en doorgegeven te worden, vond Caro.

Het optekenen van de verhalen, veelal bij hen thuis, leverde mooie ontmoetingen en bijzondere gesprekken op, waar we in dit boek graag de buitenwereld deelgenoot van maken.

Lees over de unieke verzamelingen en hobby’s, de verhalen uit de tijd dat de binnenvaartschepen rijendik aan de kade lagen, de Van der Takstraat een van de populairste winkelstraten van Rotterdam was, of herinneringen aan de oorlog. En neem vooral de wijze adviezen van deze bewoners ter harte.

Het eerste exemplaar van het boek wordt overhandigd aan mevrouw Jacoba Kieboom (97), zij was de eerste bewoonster die geïnterviewd werd. (zie hieronder).

Daarnaast wordt er die middag een expositie van de portretten en de verhalen geopend in de Etalage galerie’ van dichter/kunstenaar Peter Hofland, in de Van der Takstraat 10.

INFORMATIE

Boek ‘EigenWijsHeid’ / Caro Linares, 44 p.
(uitgave in eigen beheer).
Drukker: Drukbedrijf, Amsterdam.

Jacoba Kieboom

“Blijf vooral nieuwsgierig”

Er komt een – zoals men wel zegt – struise dame de kamer inlopen, samen het haar hondje en leunend op een rollator. “Sja, op mijn leeftijd zijn de benen nu eenmaal wat minder stabiel.” Dat is een understatement, mevrouw Kieboom is 97 jaar oud. Maar zo oogt zij niet. Nieuwsgierig en alert kijkt ze ons aan, benieuwd wat wij van haar willen weten.

Mevrouw Kieboom is de eerste in een reeks portretten van Noordereilanders op leeftijd met een mooi verhaal en bijzondere band met het eiland. Dus we gaan er eens goed voor zitten.

“Ik ben geen geboren en getogen Noordereilander”, begint mevrouw Kieboom het gesprek. “Ik ben geboren in Hummelo, in de Achterhoek, en groeide daar op tijdens de Tweede Wereldoorlog.
Wat veel mensen niet weten over de actie ‘Market Garden’, de mislukte poging om Arnhem te bevrijden, is dat destijds alle inwoners de stad moesten verlaten binnen 10 dagen. Dat was een enorme operatie, daarover lees je niks.”

Oorlogstijd: vrouwen in het Hulpkorps

Zij maakte als tiener de Tweede Wereldoorlog mee. Haar vader zat in het verzet. Thuis werden wapens uit Engeland afgeleverd. Ook Jacoba was actief betrokken: ze werkte voor het Rode Kruis, een prima dekmantel om als koerierster berichten over te brengen. Samen met haar ouders hielpen ze ook geallieerde parachutisten. Als er een luchtgevecht was geweest, gingen ze op zoek naar hen en brachten hen in veiligheid. “Het doet me goed te merken dat er tegenwoordig ook meer aandacht en waardering is voor de vrouwen in het verzet. Niet per se het plegen van aanslagen op de Duitsers, maar ook zaken ‘onder de radar’, het maken en verspreiden van pamfletten, zorgen dat mensen ergens konden onderduiken, of voedsel verzamelen. Ik deed daar ook van alles voor, als bijna vanzelfsprekend. Het was voor vrouwen vaak ook eenvoudiger te doen, want veel mannen en jongens liepen immers het risico dat ze opgepakt werden om in Duitsland te werk gesteld te worden. Natuurlijk, het was niet simpel en ook voor de vrouwen niet zonder risico, maar daar dacht je niet aan, je deed het gewoon.”

In het kielzog van de geallieerden kwamen in 1944 en 1945 de eerste vrouwelijke militairen van de Koninklijke Landmacht in actie met het pas opgerichte Vrouwen Hulpkorps (VHK). Zij verleenden onder meer hulp aan de getroffen bevolking in de grote steden. Jacoba meldde zich als 19-jarige ben hen aan. Zij werkte onder meer in Rotterdam, waar ze eten uitdeelde aan de verhongerde bevolking en werkte in de zogenaamde schurftklinieken. “Schurft was een groot probleem in die dagen. Elke ochtend gingen we de buurt in om huizen te inspecteren. De verpauperde gezinnen brachten we onder in hotel New York. Het was een vreselijke toestand. Ik vergeet die beelden nooit meer. Daarom zit mijn ijskast ook nu nog altijd vol en gooi ik nooit eten weg. Ook heb ik in mijn leven altijd veel vrijwilligerswerk gedaan. ‘Doe wat, ga erop af’, dat is nog steeds mijn houding.”

Na de oorlog woonde ze in diverse plaatsen, zoals in Giethoorn. Voor de liefde kwam ze uiteindelijk in 1955 naar Rotterdam en vestigde zich met haar man op de Prins Hendrikkade, vlakbij de Meeuwenstraat.
Ze heeft diverse banen gehad. Zo gaf zij Nederlandse les aan buitenlandse vrouwen. “Eentje is nu al jaren mijn grote Marokkaanse dochter”, vertelt ze trots. “Ik was toen al vooral nieuwsgierig naar wat mensen beweegt, wat is hun achtergrond, wat zijn hun dromen.”

Fijn op het Noordereiland

Het Noordereiland vindt ze een fijne plek om te wonen, er zijn zoveel nationaliteiten, diverse leeftijdsgroepen, het dorpsgevoel overheerst. “Je komt er tijdens het wandelen met het hondje [naam] de hele wereld tegen. Ik maak dan graag een praatje met hen. Wat ik ook zo leuk vind is dat ik zie dat steeds meer mannen nauw betrokken zijn bij de zorg voor hun kinderen. Ik zie ze op straat achter de kinderwagen lopen, of met hun baby in een draagzak. Dat doet me goed.”

Over het eiland niks dan lof, ze woont hier met veel plezier. Al is het in de loop der jaren erg veranderd. “Vooral het havenleven mis ik, de bedrijvigheid van de schepen, die rijen dik aan de kades lagen, het laden en lossen, al stonk het wel. Door de komst van de Schippersbeurs in de stad nam de klandizie in de vele cafés op het eiland af en de ene na de andere kroeg sloot haar deuren.“

Levensmotto

Nieuwsgierigheid, dat is haar levensmotto. Van interviewer/fotograaf Caro Linares wil ze graag weten waar ze vandaan komt en wat haar naar het Noordereiland heeft geleid. Die nieuwsgierigheid maakte ook dat ze in haar leven van alles ondernam en van alles wilde leren. Toen haar moeder dementeerde ging ze een opleiding Pedicure volgen, zodat zij haar moeders voeten kon verzorgen. Ze deed ook diverse andere opleiding en was vrijwilliger bij diverse organisaties.