EigenWijsHeid: Corrie Diepeveen

Corrie Diepeveen: De wereld is heel erg veranderd

“Veel nieuwe bewoners weten niet hoe het hier vroeger was. Er waren bijvoorbeeld wel zes slagers, drie huisartsen, een apotheek, een bank en een postkantoor. Tegenwoordig wonen er ook veel jongere mensen: jonge gezinnen en studenten. Dat geeft een heel andere sfeer.” Aan het woord is Corrie Diepeveen (87), geboren en getogen in de schipperswereld.

Zij is geboren in Dirksland, op Goeree-Overflakkee als telg van een schippersfamilie. Al vanaf twee weken oud woonde ze op het schip van haar ouders. “Toen ik naar school moest (Eben Haezerschool, speciaal voor schipperskinderen) ging ik wonen in een kosthuis, bij kennissen van mijn ouders. Daar kreeg ik weinig eten en ook weinig aandacht. De man werkte overdag en zijn echtgenote was elke avond weg. Ik had elke dag honger. Mijn moeder stopte mij af en toe geld toe, zodat ik bij de bakker voor 3 cent een kadetje kon kopen. Toen ik van school kwam, bleek ik zelfs ondervoed.”

Tot 1968 was er geen leerplicht, dus konden ouders hun kind op het schip houden. “Je had toen wel ligplaatsonderwijs, dan kon je in bepaalde plaatsen waar het schip aanmeerde onderwijs krijgen en kreeg je huiswerk mee voor tijdens het varen naar de volgende bestemming. Mijn ouders wilden liever dat ik aan wal naar school ging.”

Haar vader was al vanaf zijn 12^e jaar gaan varen. Van hem leerde ze alles tot in de puntjes te ordenen. Alles aan boord had een vaste plek, daar keek hij streng op toe. Als kind kon ze in het donker dan ook alles vinden wat ze nodig had. Die vaardigheid heeft ze tegenwoordig nog steeds.

Met haar eigen gezin voer ze met hun schip De Volkerak ook vaak in Duitsland. Daar zag ze na de oorlog ook veel ellende. Huizen en bruggen in puin en hongersnood. “Maar er werd hard gewerkt aan de wederopbouw. Het puinruimen werd daar vooral door vrouwen gedaan, emmertje voor emmertje. ‘Trümmerfrauen’ werden ze genoemd. In Berlijn is zelfs een monument aan deze vrouwen gewijd. Maar ook in Rotterdam werd er met man en macht puin geruimd. Wist je dat van het Rotterdamse puin een dijk is aangelegd tussen Urk en Lemmer? Die heet dan ook de ‘Rotterdammer hoek’.”

In 1995 was De Volkerak rijp voor de sloop, het schip dateerde van 1926. Met haar man en zoon vestigde ze zich op het Noordereiland. In de loop der jaren lagen ze regelmatig met het schip aan een van de kades en raakte ze verknocht aan het eiland. Net als veel oud-schippers had ze het liefst aan de waterkant gewoond, maar ze is ook heel tevreden met haar woning in de Sleephellingstraat.

In 1998 overleed haar man aan asbestkanker, een akelige consequentie van het laden van platen waar asbest in zat. “Maar in die tijd wist je helemaal niet hoe riskant dat was. Er was geen sprake van mondkapjes, handschoenen of beschermende pakken. Zo hebben we ook ongebluste kalk aan boord geladen en veevoer dat bespoten was met insecticiden.”

Haar woning deelt ze nu met haar zoon, die mantelzorger, klusjesman en huisgenoot tegelijk is. “Heel gezellig, we hebben goede afspraken en laten elkaar vrij. We besparen de staat een hoop geld op die manier”, grinnikt Corrie.

Eenmaal aan wal bleef Corrie niet stilzitten. Ze werkte aan boord van partyzeilschip Amazone, een baan die ze te danken had aan haar ervaring in de binnenvaart. Daarna werkte ze 22 jaar aan boord van partyschip De Smaragd, dat haar thuisbasis aan de Prins Hendrikkade heeft. De corona epidemie maakte daar een vroegtijdig einde aan, wat Corrie nog steeds betreurt.

Het Noordereiland vindt ze een ideale plek om te vertoeven. Ze heeft nog regelmatig contact met andere oud-schippers, al zijn er inmiddels al veel overleden. Op zondagmiddag is ze samen met andere schippers steevast te vinden in café De Willemsbrug. “Wel jammer dat daar het uitzicht vaak wordt belemmerd door hoge schepen die precies voor die plek aanmeren. Waarom niet even rekening houden met de bewoners, een stukje verderop aanmeren. Dat deden wij vroeger wél altijd.”

Haar aanrader is het Huis van de Wijk op de Prins Hendrikkade. “Een mooie plek, waar bijna elke dag wel iets leuks te doen is en je buurtgenoten ontmoet.”

Corrie wijst erop dat er nog altijd op de kade de touwen van hun schip liggen. Die lieten ze destijds bewust achter zodat andere schippers die nog kunnen gebruiken om aan te leggen. Een logische plek om haar op de foto vast te leggen.

INFORMATIE BOEK

Boek ‘EigenWijsHeid’ / Caro Linares, 44 p.
(uitgave in eigen beheer).

Drukker: Drukbedrijf, Amsterdam.

Bestellen via: Caro Linares: caro.linares.foto@gmail.com

Lees alle verhalen hier:
Boek EigenWijsHeid »

Foto’s EigenWijsHeid expositie Van der Takstraat

27 juli 2024
(Klik op een foto voor een vergroting)