EigenWijsHeid: Marleen en Jopie van Potten

Marleen & Jopie van Potten: Geniet van het uitzicht, wij maken de ramen wel schoon.

De moeder van Jopie (65) en Marleen (61) kwam na haar scheiding in 1969 vanuit Schiedam met haar drie kinderen wonen op het Noordereiland, aan de Prins Hendrikkade 143. Het gezin was afkomstig uit de binnenvaart. Ze voeren vooral op de Rijn, de Moezel af naar Duitsland en Zwitserland. Net als veel andere schipperskinderen ging Jopie naar school op een schippersinternaat, Marleen was nog te jong.

Het was voor beiden wennen aan de wal. “Ik vond het eng om over de Willemsbrug te lopen. Had ik nog nooit gedaan, we vóeren er altijd onderdoor. Doodeng vond ik dat de eerste tijd,” vertelt Marleen. Voor Jopie was het opgroeien op het eiland bevrijdend. Ze maakte al snel vrienden met haar klasgenoten, zoals Berry de Bruin en Hans van Dijk, waar ze nog altijd mee bevriend is. “In het begin waren we na het buitenspelen nogal eens de weg kwijt,’ herinnert Jopie zich. “Ja inderdaad,’ grinnikt Marleen, “Ik wist natuurlijk dat we aan de waterkant woonden en dan onthield ik dat we de linkerhand moesten aanhouden. Na het spelen hielden we dan netjes de linkerhand aan, stonden we ineens aan de Maaskade!”

Jopie herinnert zich uit die tijd vooral nog de geur van de schepen aan de kade, van carboleum voor de touwen en lijnolie voor de houten luiken. “Dat vond ik zo lekker ruiken.”

“Onze familie woont al vijf generaties op het Noordereiland,” vertelt ze. “onze overgrootmoeder, oma, moeder, Marleen en ik en mijn dochter Lotte. Marleen woont allang niet meer op het eiland, ze woonde 30 jaar in Blijdorp en tegenwoordig woont ze naar haar zin in Heijplaat. ”Eindelijk rust en ruimten en mijn grote wens…een tuin!”

Jopie werkte na haar schoolopleiding 12 jaar als serveerster bij Hotel Centraal. Marleen werkte jarenlang op de tuinafdeling bij Ter Meulen, een begrip voor veel Rotterdammers. “Daar hadden ze gewoon álles: kleding, naaigerei, meubels, tuinspullen, kookgerei, noem maar op. En een groot restaurant!”

In 1984 trouwde Jopie en woonde in Schiedam. Toen ze een aantal jaren daarna was gescheiden, kon ze tot haar opluchting weer terecht op het Noordereiland. Daar ontmoette ze glazenwasser Peter van de Ree. Met hem gaf ze vorm aan het glazenwassersbedrijf ‘Jan van Gent’. “Daar zat nog een mooie verhaal aan vast, hij heette immers geen van Gent,” aldus Jopie. “Peter was nogal eens een lastpak op school en toen hij weer eens voor straf naar de hoofdmeester was gestuurd en deze hem om zijn naam vroeg, zei hij uit balorigheid dat hij Jan van Gent heette. En die naam heeft hij gebruikt voor zijn bedrijf. Inmiddels werkt ze al enige jaren na een opleiding tot verzorgende in de thuiszorg, meestal avonddiensten. Over anderhalf jaar gaat ze met pensioen.

Marleen daarentegen is voorlopig nog volop aan het werk. Na de sluiting van Ter Meulen werkte ze nog jarenlang in allerlei magazijnen. Toen ze 8 jaar geleden zonder werk zat, vroeg Peter of ze hem niet in de glazenwasserij wilde helpen. Na een paar maanden meelopen bleek Peter echter ernstig ziek te zijn. Hij heeft voor zijn overlijden al zijn zaken nog netjes geregeld en Marleen gevraagd het glazenwassersbedrijf over te nemen. “Dat was pittig en stressvol. Een eigen bedrijf runnen, daar komt heel wat bij kijken. Ik heb veel kilometers gemaakt, klanten opgezocht om de situatie uit te leggen en te vragen om klant te blijven. Alles was nieuw voor me: hoe werkt het, de administratie, offertes maken, nieuwe klanten vinden. Jij hebt me van alles uitgelegd,” richt ze zich dankbaar tot Jopie. “Vooral ook wie de klanten waren die nooit of pas na aandringen betaalden. Kort na Peters overlijden probeerden concurrenten zijn ‘wijk’ snel over te nemen. Maar dat maakte de pitbull in mij los, dat ging niet gebeuren, heb ik hen fijntjes laten weten.”

Voor veel bewoners en ondernemers op het eiland is Marleen met de lange stok, en speciale omhoogkijk-bril’ een vertrouwd straatbeeld. In de loop der jaren zijn veel bewoners verhuisd en dan is het zaak om de nieuwe bewoners te benaderen. “Ik heb er een gewoonte van gemaakt om even aan te bellen als ik zie dat de ramen vuil zijn en dan bied ik mijn diensten aan. Heb ik geleerd van Peter, ik voel hem dan op mijn schouders meekijken en goedkeurend knikken”, grinnikt ze.

De sfeer op het eiland omschrijven de zussen als ‘ons kent ons’. Mensen zijn behulpzaam en praten met elkaar. “Al heerst er nu wel wat meer een Remy-mentaliteit, ieder voor zich, alsof ze alleen op de wereld zijn… (Remy is de hoofdpersoon uit het boek ‘Alleen op de wereld’, redactie).

Als glazenwasser is Marleen goed op de hoogte van wat er speelt op het eiland, en soms zijn er dingen die ze helemaal niet wíl horen. Maar ook houdt ze een oogje in het zeil, als ze merkt dat iemand zichzelf of de woning verwaarloost en zo nodig schakelt ze hulpverleners in.

De fijnste plek op het eiland? “De waterkant en het plein!”, zeggen ze in koor. En hun tip voor nieuwe bewoners? “Stuur je kinderen hier naar school, doe hier je boodschappen en geniet van het uitzicht. Wij helpen je de ramen dan wel schoonhouden!”

Als op de kade tot slot een portretfoto wordt geschoten, wijst Marleen op de Erasmusbrug op de achtergrond. “Dat staat nog op mijn bucketlist: de punt van de Erasmus poetsen!”

INFORMATIE BOEK

Boek ‘EigenWijsHeid’ / Caro Linares, 44 p.
(uitgave in eigen beheer).

Drukker: Drukbedrijf, Amsterdam.

Bestellen via: Caro Linares: caro.linares.foto@gmail.com

Lees alle verhalen hier:
Boek EigenWijsHeid »

Foto’s EigenWijsHeid expositie Van der Takstraat

27 juli 2024
(Klik op een foto voor een vergroting)